Get ready

Wygląda na to, że nieodwołalnie zbliża się ten dzień, a z nim oddalają się problemy, powoli cały wyjazd staje się realny. Dzisiaj dowiedziałam się, że dostałam wizę, więc teoretycznie nie ma już żadnych przeszkód bym jechała do Kamerunu. Choć trzeba przyznać, że Kameruńczycy nieźle się wysilili, żeby już na wstępie odstraszyć swoim biurokartyzmem naiwnego turystę, z góry demonstrując, że osoba starająca się o wizę do ich kraju nie może mieć innych zamiarów, niż wykorzystać te niezliczone możliwości, które ten kwitnący kraj może zaoferować, a jako tego kompensatę biorą wyższe opłaty, niż czynią to na przykład Stany Zjednoczone.

W każdym bądź razie ten, kto wybiera się do Kamerunu lepiej niech przeczyta książkę Nigel`a Barley`a pt. "The Innocent Antropologist. Notes from a Mud Hut", i niech się
modli, by od czasów napisania tej książki przynajmiej 1 procent rzeczywistości się zmienił. Uznaję za pozytywny znak, że mnie wizę udało się uzyskać w ciągu 2 dni, bez szczególnych problemów. Nie znaczy to oczywiście, że nie wymagało to przynajmiej 2 miesięcy - spędzonych w ciągłej niepewnosci - kombinacji dotyczącej rezerwacji lotów, na końcu czego wreszcie udało się ustalić (na pół fałszywe) daty przylotu i wylotu, dzięki czemu ambasada mogła się upewnić, że nie zamierzam w nieskończoność żerować na ich bogactwie narodowym. Tak więc mam oficjalne pozwolenie do przebywania na terenie Kamerunu w okresie od 16 kwietnia do 15 października.

Oczywiście uzyskanie wizy wymaga też, poza ustaleniem daty przyjazdu i wyjazdu, zdobycia obowiązkowego szczepienia przeciwko żłótej febrze; ja miałam jeszcze podaną całkiem zgrabną listę 10 szczepień, które muszę przedstawić menadżerce rezerwatu po przyjeździe. Przyjemność ta kosztowała mi za każde ukucie samo w siebie 14 złotych, nie licząc cenę szczepionki samej, w granicach do 60 złotych, ale i tak wyszło taniej niż myślałam. Do tego oczywiście dojdą jeszcze lekarstwa na malarię. Zdecydowałam się na Paludrynę, ponieważ od wielu osób słyszałam, że Lariam wykańcza psychicznie, a Doxa jakoś mi nie przypadła do gustu po tym jak w Indiach pierwszego dnia wyłożyła mnie na cały wieczór. Niestety nie mam informacji na ten temat na ile są te lekarstwa dostępne w Polsce, wiem, że na Węgrzech istnieją firmy kurierskie specjalizujące się w sprowadzaniu takich leków. Doxa jest mocnym antybiotykiem, ale raczej łatwiej dostępnym; nie warto jej brać przez dłuższy okres czasu, jest jednak bardzo efektywna, gdy już ktoś zachoruję na malarię, warto więc się w nią zaopatrzyć. Jeśli mowa o lekarstwach chciałabym skorzystać z okazji by jeszcze raz podziękować Stowarzyszeniu Lekarze Nadzieji za lekarstwa, które mi przekazali, zrobie wszystko, żeby dotarły one we właściwe miejsce.

No i tak, teraz nie zostaje nic innego, niż chodzenie po sklepach i zbieranie drobiazgów typu latarka, śpiwór, ręcznie napędzana ładowarka do komórki, co byłoby nawet bardzo przyjemne, gdyby nie ograniczone zasoby, oraz marzenie o jakiejś dobrej kamerze, ba może laptopie...

Get ready

Nah lassan indul a bakterház, uh gondlotam publikussá lehet már tenni a blogot.

Szóval, a kérdéseket megelőzve megpróbálok szépen mindent leírni. Már megtehetem, mert most írt a Matyi, h megkaptam a vízumot, uh már semmi nincs ami megakadályozhat...

Aki Kamerunba készül, az olvassa el Nigel Barley Egy zöldfülű antropológus kalandjai című könyvét. És reménykedjen, hogy húsz év alatt kicsit változott a helyzet.

Egyébként úgy tűnik változott, mert nekem ezek szerint 2 nap alatt megadták a vízumot. Persze nem volt ilyen rózsás elejétől kezdve a helyzet, mert kb 2 hónapba telt, míg sikerült olyan (félig meddig hamis) repülő foglalást összeszednem, amire már igényelhető volt egy olyan meghívó levél, amire a Kameruni hatóságok esetleg hajlandóak rábólintani és megadni a vízumot. (Uh Pati, Matyi, Gergő és még aki csatlakozni szeretne, amennyiben jöttök, meg kell majd adnotok minden pontos érkezést és távozást és akkor a SYCRC kiállít nektek 1 ilyen meghívót). Hozzá tenném, hogy ha jól tudom Kamerunba még az USÁnál is nehezebb bejutni, drágább a vízum és legalább annyira lecsekkolnak, mintha csakis azzal a céllal mennél oda, hogy a nemlézető, az évtizedek során szorgos kameruniak fáradságos munkája által létrehozott jóléti állam összes vívmányát önző és lusta módon ki szeretnéd használni. De ha valaki mégis galád módon továbbra is kitart amelett, hogy oda megy, és még emelett diák is, akkor ajánlom hogy Hágában intézze a vízum ügyeit, mert ott 80 euróval olcsóbb diákvízum igényelhető.

De persze ahhoz, hogy az ember a vízumra gondoljon, először be kell szereznie a sárgaláz oltást, amit Mon csakis a Bpi Gyáli úton adnak be, ahol a kb 3 és 4 ezer Ft-os oltásdíj mellett oltásonként 900Ft fiztehetsz azért a kiváltságért, h megszúrnak téged. Mindegy, én elégedett voltam, mert kb 20e. Ft-ból kijött az oltáspénz (én 4 oltást kértem, de nekem kötelezően előírtak ennyit a majmok miatt, Kamerunba és a környékbeli országokba való beutazáshoz csak a sárgaláz kötelező), és kb ugyan ennyi lesz 8 hónapra a malária gyógyszerek ára is. Magyarországon tudtommal nem lehet kapni egyik malária elleni gyógyszert sem, de a Soroksári út 6 sz. alatt található Pharma expressz elég jó áron beszerzi ezeket külföldről. Én végül a Paludrin nevű készítményt választottam, mert a Lariamról mindenkitől nagyon rosszakat hallottam, h kikészíti az embert pszichikailag, a Doxicklin pedig még Indiában hagyott mély nyomokat bennem, amikor az első nap kb kifordult a gyomrom tőle. Nagyon erős gyógyszer, hosszú időre nem ajánlott szedni, de érdemes belőle egy kisebb adagot vinni, mert ha már vki elkapja a maláriát, akkor annak kezelésére elég hatásos.

Nekem már úgysem tesz különbséget a két gigantikus doboznyi gyógyszerhez hozzáadni még egy-két ív Doxat. Ja és akkor itt szeretném megragadni az alkalmat, hogy megköszönjem azoknak akik érdemben hozzájárultak az utazásomhoz:
Apu a segítség a jeggyel meg a pénzzel, meg minden mással; Matyi a vízum, és bocsi h ennyi rohangálás volt vele; Midi a telefonálást; Jocónak és Vidákovits Istvánnak az ajánlólevelet, a Majomház lakóinak és dolgozóinak a tudást; és a krakkói Remény Doktorainak a gyógyszereket és az elsősegély csomagot.

Uh most úgy néz ki nem marad más hátra, mint várni ápr. 11-ét. aztán Midivel élvezni Párizst és végül továbbállni Kamerunba. Addig még bevásárlások tömkelege, zseblámpa, hálózsák, kurblis telefontöltő, ami eltekintve a korlátozott költségvetésemtől még kellemes is lehetne, na és az álmodozás egy jó kis kameráról, talán laptopról...